Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

Δεν μου επιτρέπεται.

Και είναι μέρες που σε κυριεύει αυτό το ηλίθιο συναίσθημα, αυτό που σε τρώει. Που εχείς τόσα πολλά να πείς και δεν μπορείς, όχι γιατί δεν θέλεις, αλλά..δεν σου επιτρέπεται. Μάλιστα, αυτό είναι. Δεν σου επιτρέπεται να μιλήσεις, να νιώσεις, να αγαπάς, να θυμάσαι. Δεν έχεις το δικαίωμα. Σταμάτα. Αυτό το συναίσθημα, αυτό που σε πνίγει μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή και καθώς παίρνεις μια μεγάλη ανάσα, ρούφας μέσα σου όλο το μαύρο. Κοιτάς τους άλλους στα μάτια, βαθιά στη ψυχή και λυπάσαι, λυπάσαι αφού όλοι σε ακούνε αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι λές. Χαρούμενες σκέψεις; Λυπημένες σκέψεις; Μην γελιέσαι αγάπη μου. Δεν έχω σκέψεις. Δεν μου επιτρέπεται.

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Το ξέρω, δεν θα καταλάβεις.

Και είναι αυτό, ναι, η μορφή σου που πάντα θα με στοιχειώνει, στα όνειρα μου, στις σκέψεις μου, στα πάντα. Που θα μου προκαλεί δάκρυα και γέλια, που θα είναι παντού και πάντα. Όσο πιο μακριά είσαι τόσο πιο μέσα μου σε νιώθω κι ας είμαι καλά και ας έχω ακόμη το χαμόγελό μου. Όχι, δεν είναι ψεύτικα, τίποτα δεν είναι ψεύτικο, ούτε εσύ ούτε εγώ ούτε το χαμόγελο ούτε η σκέψη. Είναι όλα τόσο αληθινά, τόσο ζωντανά που κάθε φορά με σκοτώνουν λιγάκι. Το ξέρω, δεν θα καταλάβεις, δεν κατάλαβες ποτέ αλλά δεν με νοιάζει, φτάνει που ξέρω εγώ, φτάνει που νιώθω. Λόγια, λόγια, λόγια. Λόγια που σφηνώνουν στο μυαλό σου και σε τρυπούν κάθε μέρα και πιό πολύ. Λέξεις που δεν μπορείς να ξεχάσεις, που δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις. Το ξέρω, δεν θα καταλάβεις. Έμαθα όμως πιά να καταλαβαίνω εγώ, και ας είσαι καλά.

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Η υποκρισία των Χριστουγέννων.!

Χριστούγεννα ξανάαα..γιορτινές μέρες τζαι ούλλοι γίνεσται φιλάνθρωποι, ούλλοι νοιάζεστε για τους γυρώ σας, αγαπάτε τους ούλλους, βουράτε να βοηθήσετε..σκατά. Τους φίλους σου, το γείτονα σου τζαι γενικά το κάθε άνθρωπο πρέπει να τον αγαπάς τζαι να τον βοηθάς κάθε μέρα του χρόνου τζαι οι κάθε γιορτί που εν να θυμηθείς, τούτον ούλλο εν μια υποκρισία. Δηλαδή ο άνθρωπος που βοηθάς στις γιορτές εν έσχιει την ανάγκη σου τις υπόλοιπες μέρες; Οι ανθρώποι που κατηγοράς ούλλη τη χρονιά ξαφνικά γινίσκουνται τα αγαπημένα σου πλάσματα; Ξυπνάτε ρε. Μάθατε να αγαπάτε τζαι να μοιράζεσται ολόχρονα τζαι οι μόνο τις γιορτές, να κοιτάζεται τους γυρώ σας τζαι να βοηθάτε συνέχεια. Peace :)

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Ξυπνάς, χαμογελάς και προχωράς.

Μαγκιά είναι να μπορείς να δώσεις τα πάντα ενω δεν έχεις τίποτα. Να μπορείς να χαμογελάς, να γυρνάς τη πλάτη στα άσχημα και να λες θα τα καταφέρω. Μην γίνεις ένα με τους άλλους, μην αφήσεις το μίσος του κόσμου να σε παρασύρει. Κάνε τη διαφορά. Ξυπνάς, χαμογελάς και προχωράς. Μίλα, μίλα όσο είναι νωρίς, ή ακόμα και αν είναι αργά, είναι το πιο όμορφο πράγμα, το να δίνεις, έστω και να μην παίρνεις πίσω. Δεν έχει σημασία τι έχει γίνει και ποιός φταίει. Το "να προσέχεις" σε κάποιον που αγάπησες, δεν δείχνει αδυναμία, δείχνει το πόσο νοιάζεσαι, δείχνει πόση αγάπη κρύβεις μέσα σου, όχι για το συγκεκριμένο άτομο, αλλά για ολόκληρο το κόσμο. Δεν με νοιάζει αν είναι σωστό ή λάθος για τους άλλους, με νοιάζει το τι θέλω εγώ. Ζήσε ανάποδα. ΧΑΜΟΓΕΛΑ.!

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Ίσως σε 'σενα δεν ψάχνω να βρώ αυτό που θέλω να γίνω αλλά αυτό που ήμουνα.

Ίσως σε 'σενα δεν ψάχνω να βρώ αυτό που θέλω να γίνω αλλά αυτό που ήμουνα. Αυτό που εσυ ποτέ δεν αποδέχτηκες, αυτό που προσπάθησες να φέρεις στα μέτρα σου. Τόσα όνειρα και τόσα πολλά που πήγαν χαμένα, που έμειναν μισά και που ακόμα αναρωτιέμαι αν όντως άξιζαν το κόπο. Τον εαυτό μου που τον ξέχασα το μέσα κόσμο μου που έχασα όπως λέει και το τραγούδι. Ίσως προσπαθώ να ξαναβρώ όλα εκείνα που με έδιωξαν για να σταματήσω ξανά να νιώθω, όλα αυτά που μου έδωσαν τη δύναμη να φύγω, όλα αυτά που ξέχασα στη πορεία. Παράξενο όταν το μυαλό επιλέγει να θυμάται μόνο τα όμορφα. Μερικές φορές μου παίζει παιχνίδια, το νιώθω και όμως δεν μπορώ να το σταματήσω, τη μια στιγμή είμαι εδω και την άλλη αλλού. Δεν ξέρω που θέλω να βρίσκομαι, ίσως και να ξέρω. Αυτή η εικόνα για το μέλλον με στοιχειώνει συνεχώς και η μοναξιά με πνίγει. Το μυαλό δεν ησυχάζει, δε γίνεται.

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Έχεις γίνει πια αετός και εγώ έχω πάρει τα φτερά σου.

Ευτυχώς που υπάρχεις και εσύ, και ας μην είσαι εδώ, για να μου θυμίζεις πόσο μικρή είναι η ζωή. Πως τα πάντα μπορούν να ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Κάθε φορά που θυμάμαι την απουσία σου θυμάμαι ότι πρέπει να είμαι δυνατή, το ξέρω ότι και εσύ είσαι. Βλέπω την τόση αγάπη που άφησες πίσω σου, και σκέφτομαι, και θυμάμαι. Μου είχες μάθει ξανά να χαμογελάω, ότι η ευτυχία είναι ότι σημαντικότερο έχω. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχε δημιουργηθεί αυτό μου το εγώ. Έχεις γίνει πια αετός και εγώ έχω πάρει τα φτερά σου. 

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Πράγματα που κάνουν το μυαλό να μουδιάζει.

Ένα τσιγάρο, τα βραδινά φώτα της πόλης, μια κιθάρα, φίλοι από τα παλιά, πράγματα μικρά και ασήμαντα, πράγματα που μπορούν να αλλάξουν τη στιγμή, που μπορούν να φέρουν χαρά στο είναι σου. Η πρώτη γουλιά από το ποτό, μια βόλτα με το αυτοκίνητο, ένα παλιό τραγούδι, ένα γνώριμο άγγιγμα, πράγματα που κάνουν το μυαλό να μουδιάζει, που δίνουν ζωή στις αισθήσεις σου και σε κάνουν να ξεχνάς, έστω και για λίγο. Αυτή τη φορά δεν θα γράψω πολλά, θέλω να αφήσω το μυαλό μου να δημιουργήσει δικές του καταστάσεις, δικά του αισθήματα, να μπορέσει να ταξιδέψει όπως παλία. Αυτό.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Μια για πάντα θα είμαι χαρούμενη.

Με πόνεσες πολύ, κατάστρεψες όλο μου το είναι. 'Ηρθε όμως ο καιρός να φύγεις, να φύγεις για πάντα. Από δίπλα μου, απ' το μυαλό μου, από παντού. Ήρθε η ώρα επιτέλους να φύγεις, ήρθε η ώρα να αδειάσεις από μέσα μου. Και αυτή τη φορά είμαι σίγουρη πως έχω ησυχάσει, δεν πονάω πια. Μια για πάντα. Μια για πάντα θα είμαι χαρούμενη..

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Θέλω ξανά να σου μιλήσω χωρίς να χρειαστεί να πω μια λέξη.

Τόλμησε, τόλμησε να με κοιτάξεις στα μάτια. Όχι πλαγίως, κατάματα. Ξεγύμνωσε τη ψυχή μου και δες οσα κρύβω μέσα μου, όσα δεν τολμώ να πώ, όσα δεν έχω καν το δικαίωμα να νιώθω. Γινέ ενα με τα αισθήματά μου, ακούμπησε τον κόσμο μου. Ίσως τότε μπορέσεις να καταλάβεις, ίσως για ενα λεπτό να αντιληφθείς τι συμβαίνει. Θέλω ξανά να σου μιλήσω χωρίς να χρειαστεί να πω μια λέξη, μόνο με ενα βλέμμα. Πάει καιρός που δεν το έχω νιώσει αυτό, πάει καιρός που δεν έχω νιώσει πολλά! Όλα αυτά που έκρυβα, ή που μάλλον κρύβονταν άρχισαν να βγαίνουν ξανά στην επιφάνεια, και φοβάμαι, φοβάμαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Το ξέρω ότι και έσυ φοβάσαι και αυτός ο φόβος μας ενώνει, κάθε μέρα και πιο πολύ. Ένα βλέμμα, μια ματιά. Και μετά, και μετά πάρτα όλα. Μόνο αυτό.

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Αν ήσουν αφίσα σε κάποιο τοίχο θα είχες αρχίσει να ξεθωριάζεις μέχρι τώρα.

Δεν ξέρω τι να γράψω πλέον. Όλα μοιάζουν ανούσια από τότε που έφυγες. Σε έχασα και μαζί σου έχασα την έμπνευσή μου, την ικανότητα να μετατρέπω τα συναισθήματά μου σε λέξεις. Τίποτα δεν έχει σημασία πια. Κουράστηκα να χάνομαι σε ανούσια βράδια με ψεύτικους ανθρώπους. Μου έχει λήψει ο ήχος της φωνής σου, το χρώμα του δέρματός σου. Όλα τα όμορφα που μου είχες μάθει μοιάζουν τώρα πολύ μακρινά. Μέσα στο μυαλό μου επικρατεί το χάος, δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Μερικές φορές, πιάνω τον εαυτό μου να παρακολουθεί τη ζωή μου σαν κάποιος τρίτος και ξεχνάω οτι όλα αυτά είναι δικά μου κομμάτια. Είναι φορές που υποφέρω και άλλες που απλά αδιαφορώ. Ο καιρός όμως προχωράει, εγω γιατί μένω στάσιμη; Μισός χρόνος και αρκετό αλκοόλ μετά, αν ήσουν αφίσα σε κάποιο τοίχο θα είχες αρχίσει να ξεθωριάζεις μέχρι τώρα, αλλά εσύ καρφωμένος ακόμα εκεί.

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

Το κρεβάτι ΣΟΥ.

Έκλεισα τα μάτια ακούγοντας μουσική για να ταξιδέψω αλλού και το μόνο που έβλεπα ήταν το κρεβάτι σου. Ναι, το δικό ΣΟΥ κρεβάτι, όσο αστείο και αν ακούγεται. Αλλά όχι με τη βρωμιά που υπάρχει γύρω μας, ήταν ενα ωραίο,γαλήνιο ταξίδι, γεμάτο αγάπη μπορώ να πω. Αυτό το κρεβάτι που μέσα του αγάπησα και μίσησα, έκλαψα και γέλασα, ο μοναδικός μου προορισμός τα τελευταία δυο χρόνια, το πιο ασφαλές μέρος μετά την αγκαλιά σου και που ξαφνικά μια μέρα δεν σήμαινε τίποτα. Είναι περίεργος ο κόσμος μέσα μου, είναι παράξενα τα πράγματα στο μυαλό μου και θολά, και μέσα σε αυτή τη θολούρα ξεπρόβαλε το κρεβάτι σου. Παράξενο. Ίσως να φταίει η μουσική, ίσως να φταίει ο συγκεκριμένος μήνας, ίσως να φταίς και εσύ. Έχω αρχίσει να φοβάμαι ξανά και δεν μ'αρέσει. Μου θυμίζει το πρώτο καιρό, όλη αυτή η ζάλη, όλα αυτά τα συναισθήματα, όλα αυτά. Γιατί; Γιατί τώρα; Κουράστηκα να αναρωτιέμαι, δεν θέλω άλλο να αναρωτιέμαι, δεν θέλω άλλο αυτό που τρώει τις σκέψεις μου, το μέσα μου. Θέλω να κάνω ξανά το ίδιο ταξίδι, ελπίζω αυτή τη φορά να το κάνεις και εσύ.

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Σε νιώθω σαν άγνωστο και συνάμα σαν τόσο γνωστό.

Πήγα στο μέρος που πρωτογνωριστήκαμε, ήξερα οτι δεν θα σε δω αλλά μέσα μου δεν ήθελα να το πιστέψω. Σε έψαξα, αλλά δεν ήσουν εκεί, άδικα έψαχνα το πρόσωπο σου στο πλήθος, περνούσε η ώρα και εγω περίμενα, σε ένιωθα εκεί και ας μην ήσουν. Δεν μπορώ να συνηθίσω την απουσία σου, μου φαίνεται παράξενη, ίσως επειδή δεν σε είχα ποτέ πραγματικά. Σε νιώθω σαν άγνωστο και συνάμα σαν τόσο γνωστό. Περίεργη αίσθηση και όμως ωραία. Το ξέρω, κάποτε θα μου ξαναχαμογελάσεις.

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Τουλάχιστον δεν νιώθω τη μοναξιά που ένιωθα μαζί σου.

Θέλω να φύγεις μακριά, να φύγεις απο εμένα. Μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να με καταστρέφεις τόσο, άσε με να καταστραφώ μόνη μου, δεν σε έχω ανάγκη πια. Το κορμί μου αηδιάζει στο κάθε σου άγγιγμα. Είσαι ένας άγνωστος. Η ελευθερία πια μοιάζει σαν απέραντη θλίψη, αλλά τουλάχιστον δεν νιώθω τη μοναξιά που ένιωθα μαζί σου. Αυτή είναι η δική μου μοναξιά. Εξαιτίας σου έχασα τον εαυτό μου, κοίταξα εμένα πριν από 2 χρόνια και τρόμαξα να με αναγνωρίσω. Ίσως να είναι και καλό, θα γίνω ενας καινούριος άνθρωπος που αυτή τη φορά δεν θα αναγνωρίζεις εσύ! Θα έρθει η στιγμή που θα ντρέπεσαι για τη καταστροφή μου, και τότε θα χάσεις το μυαλό σου και θα θέλεις ξανά να σε σώσω αλλά έπαψα απο καιρό να είμαι ο φύλακας άγγελός σου. 

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Χάρε να ήσουν άνθρωπος.

Αν και κατα βάθος ξέρουμε ότι πρέπει να ζούμε τη κάθε μας μέρα σαν να ήταν η τελευταία, ότι δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, χρειαζόμαστε κάτι να μας σοκάρει για να το συνειδητοποιήσουμε. Πέταξε ελεύθερος χωρίς ενδοιασμούς, μην αφήσεις το χαμόγελο να σβήσει απο τα χείλη σου. Έτσι ελπίζω να έφυγες και εσύ, καλό ταξίδι παλικάρι μου...


Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

..

Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την αίσθηση του χρόνου που έχεις όταν πονάς. Πως γίνεται μια μέρα να σου φένεται ένας μήνας και τρείς μέρες να σου φένονται μισός χρόνος; Πως γίνεται ενώ το μυαλό και η καρδιά μένουν στάσιμα το κορμί να προχωράει μπροστά.;

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Σε θέλω δίπλα μου, αλλά, σε θέλω και όσο πιο μακριά μου γίνεται.

Και έρχεται η μέρα που απλά κουράζεσαι, που δεν θέλεις να προσπαθήσεις άλλο. Μέσα σου καταστρέφεσαι απο την απουσία αλλά δεν αντέχεις να δώσεις άλλα. Τότε τι γίνεται; Βάζεις το πιο ωραίο σου χαμόγελο και συμπεριφέρεσαι σαν να μη συνέβει τίποτα, και τότε έρχεται το ποτό, και θυμάσαι όλα αυτά που έπρεπε να ξεχάσεις. Και με αυτόν που σκότωσε ότι ωραίο είχες μέσα σου τι γίνεται; Βλέπεις δεν υπάρχει το delete στο μυαλό μας για να χαθούν όλα μια για πάντα. Θέλω να βγώ, να φωνάξω, να νιώσει κάποιος αυτό που νιώθω, φοβάμαι όμως ότι κανείς δεν θα καταλάβει. Φοβάμαι πια, φοβάμαι εσένα, εμένα, το μέλλον, το κάθε τι ωραίο. ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ. Και όταν έρθει εκείνη η ώρα, όταν θα αδειάσει τελείως το μυαλό μου απο κάθε τι δικό σου,τότε θα σταματήσω να αισθάνομαι. Όλα εκείνα που μαζί σου είχα ξεχάσει, το ξέρω, θα επιστρέψουν. Σε θέλω δίπλα μου, αλλά, σε θέλω και όσο πιο μακριά μου γίνεται.

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

2009.

Πως γίνεται να κάνω πράγματα αλλόκοτα; Να είμαι μεθυσμένη αλλά να ερωτεύομαι εσένα, να καταστρέφω για λίγο τον εγκέφαλο μου αλλά να φιλάω εσένα. Να χάνω ένα άτομο αλλά να ξέρω ότι έχω εσένα. Εσένα που με κρατάς όταν είμαι μεθυσμένη και με μαγεύεις με τα φιλιά σου, εσένα που καθώς φτάνω στην πόρτα του σπιτιού μου δεν θέλεις να με αφήσεις να φύγω, εσένα που με αναζητάς την επόμενη μέρα και εμένα που νιώθω ότι νοιάζεσαι. Εσύ, που ανυπομονούσες τόσο πολύ να με δείς ξανά και να με αγκαλιάσεις σαν τη πρώτη φορά, πως γίνεται να έχεις αλλάξει τόσο; Πως γίνεται να μη σε νοιάζει πια; Πως γίνεται να σε θέλω ακόμη; Καθώς όμως έχω χρόνο να το σκεφτώ θυμάμαι ότι οι κακές στιγμές υπάρχουν για να με προστατέψουν.

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Χάσε για λίγο τον έλεγχο.

Η νύχτα απόψε ήταν παράξενη, ο ουρανός είχε κάτι που με φόβηζε. Και καθώς οδηγούσα άρχισε να βρέχει. Βέβαια λατρεύω τη βροχή, λατρεύω την αίσθηση και τη μυρωδιά της αλλά όταν οδηγώ τη σιχαίνομαι, φοβάμαι ότι θα χάσω τον έλεγχο. Αυτό με έκανε να σκεφτώ. Ίσως, γι' αυτό το λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεφύγουν απο άτομα, σχέσεις, καταστάσεις που δεν αντέχουν, επειδή φοβούνται ότι θα χάσουν τον έλεγχο, δεν θα έχουν τη σιγουριά της επόμενης τους κίνησης. Καμιά φορά όμως, είναι ωραίο να χάνεις για λίγο τον έλεγχο, σε κάνει να νιώθεις πιο ζωντανός. Όπως είπαν και οι One Day "one day baby we'll be old and think of all the stories that we could have told". Σκέψου πόσα ωραία πράγματα θα μπορούσες να κάνεις, πόσες υπέροχες αναμνήσεις θα μπορούσες να δημιουργήσεις αν έβγαινες έστω και για λίγο απο τη "ζώνη ασφαλείας" σου. Η ζωή είναι μικρή, κάνε τη κάθε στιγμή να αξίζει.

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Βιαστικό πουλί του Νότου.

Κάποτε ήσουν πληγωμένη, βιαστικό πουλί του Νότου. Δεν μπορούσες να πετάξεις, δεν μπορούσες να ξεχάσεις.

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Είναι υπέροχο να χάνεσαι στην αγάπη αλλά όχι να χάνεις τον εαυτό σου.

Πως γίνεται ο άνθρωπος που υποτίθεται θα σε έκανε χαρούμενο, να σε πληγώνει περισσότερο απ' όλους; Να σε καταστρέφει; Είναι υπέροχο να χάνεσαι στην αγάπη αλλά όχι να χάνεις τον εαυτό σου. Μερικές φορές νιώθω λες και θέλω να πετάξω, να φύγω, και κάποιος με έχει δέσει σαν μαριονέτα και κινεί τα νήματα όπως θέλει εκείνος. Νιώθω λες και κάποιος με κρατάει πίσω απο τη δική μου ζωή. Σαν να μου έχουν κλέψει τα όνειρα και τα έχουν αντικαταστήσει με άλλα, πιο "σωστά". Όταν έρχεται όμως η ευκαιρία να φυγώ, να προχωρήσω μπροστά, πότε δεν το κάνω, πάντα κάτι με τραβάει πίσω. Φόβος; Αγάπη; Περιέργεια; Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς αλλά είμαι σίγουρη ότι κάθε φορά είναι η σωστή επιλογή.

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Βιβλίο=ταξίδι.

Μιας και δεν ξέρω τι να γράψω θα αφιερώσω λίγο χρόνο για τα βιβλία. Ναι, λατρεύω τα βιβλία. Αν είχα να επιλέξω ανάμεσα σε μια ταινία ή ενα καλό βιβλίο η επιλογή θα είναι ΠΑΝΤΑ βιβλίο. Γιατί δεν είναι μόνο η απίστευτη μυρωδιά που έχουν(ελπίζω να μην είμαι η μόνη που τη μυρίζομαι) αλλά και το ότι διαβάζοντας είναι λες και ξεφεύγω, λες και ταξιδεύω. Δεν είναι κάτι που θα κάνω όταν απλά βαριέμαι και δεν έχω τι άλλο να κάνω, είναι όταν θέλω να κλειστώ στον εαυτό μου και να νιώσω για λίγο καλά. Εμπλουτίζω και το λεξιλόγιο μου, χαχα. Δεν υπάρχουν όρια, μπορώ να φανταστώ ότι θέλω και οπωσδήποτε δεν μπορεί κανένας να μου πει αν το κάνω σωστά η όχι. Διαβάζοντας ενα ωραίο μυθιστόρημα, πάντα μου αρέσει να βάζω τον εαυτό μου στη θέση της ηρωίδας και να "ζήσω" πράγματα που δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ στη καθημερινότητα μου. Ξαναβρίσκω τη φαντασία μου και αυτό με κάνει να νιώθω για λίγο παιδί, το οποίο μου έχει λείψει έχω να ομολογήσω. Ναι, το κάθε βιβλίο για μένα είναι και ενα διαφορετικό μαγικό ταξίδι, αν και μερικές φορές με κάνει να έχω αρκετά ψηλές προσδοκίες για τους ανθρώπους, αλλά ποιός νοιάζεται. Αξίζει την ώρα περισσότερο απ' ότι ενα βαρετό σερφάρισμα στο διαδύκτιο. 

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Και στην τελική, τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο. Κάθε άνθρωπος έρχεται στη ζωή μας για κάποιο λόγο. Άλλοι για να σε αγαπήσουν, άλλοι για να σου μάθουν τι είναι το μίσος, άλλοι για να σου χαρίσουν το πιο ωραίο σου χαμόγελο, άλλοι για να σε κάνουν να κλάψεις. Υπάρχει όμως και εκείνος ο ένας. Εκείνος ο ένας που στα μάτια σου μοιάζει σωτήρας, φύλακας άγγελος. Η ζωή σου ένας φαύλος κύκλος που σε πνίγει. Μια ζωή που δεν ξεχωρίζεις τι είναι σωστό και τι όχι. Που ο κάθε μαλάκας σε παρασέρνει στη καταστροφή του. Και εκεί που φτάνεις στο τέρμα, που σταματάς να ελπίζεις, εμφανίζεται αυτός. Μια μορφή που αρχικά δεν φαίνεται να έχει κάτι να σου προσφέρει αλλά που στο τέλος σου δίνει το παραμύθι που τόσο περίμενες. Τότε πλέον μπορείς να δείς τα πάντα ξεκάθαρα, τι άξιζε και τι όχι, ξαναμπένεις με φόρα στη ζωή και επιτέλους χαμογελάς αληθινά. Και στη τελική, τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο...

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Θέλω να γυρίσω στα παλιά.

Τίποτα δεν συγκρίνεται με εκείνες τις βόλτες αργά το βράδυ μόνος στο αυτοκίνητο. Εγώ και οι σκέψεις μου, τίποτα άλλο. Και η μουσική, η στιγμή που ακούς το τραγούδι αλλά πραγματικά το ακούς. Αφήνεις τους στίχους να μπούν στο μυαλό σου, τους νιώθεις μέσα σου και τότε αντιλαμβάνεσαι τι πραγματικά λένε. Η βόλτα με το αυτοκίνητο είναι η ώρα με τον εαυτό μου. Μια απο αυτές τις νύχτες ήταν και η σημερινή. Ακούγοντας επανειλημμένα το ίδιο τραγούδι, θέλω να γυρίσω στα παλιά, το ένιωσα πραγματικά μέσα μου. Χάρη στην Θ. έχω συνδέσει αυτό το τραγούδι με το πιο ωραίο κομμάτι τις ζωής μου και τότε άρχισα να αναπολώ. Τα πιο ωραία ελεύθερα χρόνια της ζωής μου, που κανένας και τίποτα δεν είχαν πραγματικά αξία. Και σκέφτομαι, πως πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια. Χθές πέρασα απο το ίδιο παγκάκι με εκείνο του 2009, το σκηνικό ίδιο, αλλά κανένας δεν ήταν εκεί. Που πήγανε όλοι, που χαθήκανε; Η αλήθεια είναι ότι μου λείπουνε πιο πολύ απ'ότι θα έπρεπε. Υπάρχει όμως και εκείνη η συγκεκριμένη γιορτή που χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί, κατα κάποιο τρόπο όλοι ξέρουμε ότι θα βρέθουμε εκεί και αυτό με κάνει να χαίρομαι. Μπορεί να μην μιλάμε πια αλλά τώρα που φεύγει σιγά σιγά ο Γενάρης, περιμένω εκείνη τη μέρα που θα τους δω και όλα θα γίνουν ξανά όπως τότε. Μόνο γέλιο και αυτοί, τίποτα και κανένας άλλος.



Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Κανένας δεν αλλάζει πραγματικά.

Γιατί όλα γύρω μας να πρέπει να αλλάζουν; Γιατί χρειάζεται να αλλάξουν; Ποτέ δεν το κατάλαβα. Γιατί; Πάντα αυτό το γιατί. Γιατί πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα πρέπει των γύρω μας και όχι σε εκείνο που πραγματικά θέλουμε; Ακολουθούμε το πρότυπο που μέρα με τη μέρα πηγαίνει απο το κακό στο χειρότερο. Ψεύτικα χαμόγελα, ψεύτικες σχέσεις, όλα ψεύτικα, και ενώ το γνωρίζουμε συνεχίζουμε να το ζούμε επειδή απλά "είναι το σωστό". Χάνουμε κάθε τι αληθινό. Πνιγόμαστε καθημερινά όλο και πιο πολύ στο ψέμα και όμως δεν κάνουμε τίποτα. Που πήγε η αλήθεια και οι πραγματικές σχέσεις; Σκέφτομαι..ορισμένοι αλλάζουν και καλά επειδή πρέπει. Ποιός όμως ορίζει αυτό το πρέπει; Κάποιος που μας αγαπάει; Γιατί όμως λένε οτι αυτός που σε αγαπάει σε αγαπάει όπως είσαι; Κανένας δεν αλλάζει πραγματικά, ο αληθινός του εαυτός βρίσκεται κάπου κρυμμένος και κοιμάτε, κοιμάτε και περιμένει να ξυπνήσει απο το λύθαργο που τον έχουμε βάλει.