..

Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την αίσθηση του χρόνου που έχεις όταν πονάς. Πως γίνεται μια μέρα να σου φένεται ένας μήνας και τρείς μέρες να σου φένονται μισός χρόνος; Πως γίνεται ενώ το μυαλό και η καρδιά μένουν στάσιμα το κορμί να προχωράει μπροστά.;

Σε θέλω δίπλα μου, αλλά, σε θέλω και όσο πιο μακριά μου γίνεται.

Και έρχεται η μέρα που απλά κουράζεσαι, που δεν θέλεις να προσπαθήσεις άλλο. Μέσα σου καταστρέφεσαι απο την απουσία αλλά δεν αντέχεις να δώσεις άλλα. Τότε τι γίνεται; Βάζεις το πιο ωραίο σου χαμόγελο και συμπεριφέρεσαι σαν να μη συνέβει τίποτα, και τότε έρχεται το ποτό, και θυμάσαι όλα αυτά που έπρεπε να ξεχάσεις. Και με αυτόν που σκότωσε ότι ωραίο είχες μέσα σου τι γίνεται; Βλέπεις δεν υπάρχει το delete στο μυαλό μας για να χαθούν όλα μια για πάντα. Θέλω να βγώ, να φωνάξω, να νιώσει κάποιος αυτό που νιώθω, φοβάμαι όμως ότι κανείς δεν θα καταλάβει. Φοβάμαι πια, φοβάμαι εσένα, εμένα, το μέλλον, το κάθε τι ωραίο. ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ. Και όταν έρθει εκείνη η ώρα, όταν θα αδειάσει τελείως το μυαλό μου απο κάθε τι δικό σου,τότε θα σταματήσω να αισθάνομαι. Όλα εκείνα που μαζί σου είχα ξεχάσει, το ξέρω, θα επιστρέψουν. Σε θέλω δίπλα μου, αλλά, σε θέλω και όσο πιο μακριά μου γίνεται.

2009.

Πως γίνεται να κάνω πράγματα αλλόκοτα; Να είμαι μεθυσμένη αλλά να ερωτεύομαι εσένα, να καταστρέφω για λίγο τον εγκέφαλο μου αλλά να φιλάω εσένα. Να χάνω ένα άτομο αλλά να ξέρω ότι έχω εσένα. Εσένα που με κρατάς όταν είμαι μεθυσμένη και με μαγεύεις με τα φιλιά σου, εσένα που καθώς φτάνω στην πόρτα του σπιτιού μου δεν θέλεις να με αφήσεις να φύγω, εσένα που με αναζητάς την επόμενη μέρα και εμένα που νιώθω ότι νοιάζεσαι. Εσύ, που ανυπομονούσες τόσο πολύ να με δείς ξανά και να με αγκαλιάσεις σαν τη πρώτη φορά, πως γίνεται να έχεις αλλάξει τόσο; Πως γίνεται να μη σε νοιάζει πια; Πως γίνεται να σε θέλω ακόμη; Καθώς όμως έχω χρόνο να το σκεφτώ θυμάμαι ότι οι κακές στιγμές υπάρχουν για να με προστατέψουν.

Χάσε για λίγο τον έλεγχο.

Η νύχτα απόψε ήταν παράξενη, ο ουρανός είχε κάτι που με φόβηζε. Και καθώς οδηγούσα άρχισε να βρέχει. Βέβαια λατρεύω τη βροχή, λατρεύω την αίσθηση και τη μυρωδιά της αλλά όταν οδηγώ τη σιχαίνομαι, φοβάμαι ότι θα χάσω τον έλεγχο. Αυτό με έκανε να σκεφτώ. Ίσως, γι' αυτό το λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεφύγουν απο άτομα, σχέσεις, καταστάσεις που δεν αντέχουν, επειδή φοβούνται ότι θα χάσουν τον έλεγχο, δεν θα έχουν τη σιγουριά της επόμενης τους κίνησης. Καμιά φορά όμως, είναι ωραίο να χάνεις για λίγο τον έλεγχο, σε κάνει να νιώθεις πιο ζωντανός. Όπως είπαν και οι One Day "one day baby we'll be old and think of all the stories that we could have told". Σκέψου πόσα ωραία πράγματα θα μπορούσες να κάνεις, πόσες υπέροχες αναμνήσεις θα μπορούσες να δημιουργήσεις αν έβγαινες έστω και για λίγο απο τη "ζώνη ασφαλείας" σου. Η ζωή είναι μικρή, κάνε τη κάθε στιγμή να αξίζει.

Βιαστικό πουλί του Νότου.

Κάποτε ήσουν πληγωμένη, βιαστικό πουλί του Νότου. Δεν μπορούσες να πετάξεις, δεν μπορούσες να ξεχάσεις.

Είναι υπέροχο να χάνεσαι στην αγάπη αλλά όχι να χάνεις τον εαυτό σου.

Πως γίνεται ο άνθρωπος που υποτίθεται θα σε έκανε χαρούμενο, να σε πληγώνει περισσότερο απ' όλους; Να σε καταστρέφει; Είναι υπέροχο να χάνεσαι στην αγάπη αλλά όχι να χάνεις τον εαυτό σου. Μερικές φορές νιώθω λες και θέλω να πετάξω, να φύγω, και κάποιος με έχει δέσει σαν μαριονέτα και κινεί τα νήματα όπως θέλει εκείνος. Νιώθω λες και κάποιος με κρατάει πίσω απο τη δική μου ζωή. Σαν να μου έχουν κλέψει τα όνειρα και τα έχουν αντικαταστήσει με άλλα, πιο "σωστά". Όταν έρχεται όμως η ευκαιρία να φυγώ, να προχωρήσω μπροστά, πότε δεν το κάνω, πάντα κάτι με τραβάει πίσω. Φόβος; Αγάπη; Περιέργεια; Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς αλλά είμαι σίγουρη ότι κάθε φορά είναι η σωστή επιλογή.