Δεν μιλάω για χαμένες αγάπες, ανούσιο.

Δεν μιλάω για χαμένες αγάπες, ανούσιο, αλλά για πραγματικές απώλειες. Για μάτια που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ξαναδείς. Δύσκολο να το εκφράσεις. Όταν σου παίρνουν αυτά που αγαπάς υποχρεώνεσαι να μάθεις, να μάθεις να υποφέρεις στα βουβά για να μην ενοχλήσεις τους άλλους. Και σιχαίνεσαι τον εαυτό σου που δεν πρόλαβες να πείς ένα αντίο, που δεν είχες δώσει μια ευκαιρία, γιατί δεν ήξερες, περίμενες την επόμενη φορά, που όμως δεν ήρθε. Αστείο το πως τα πάντα αλλάζουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα,πώς μερικά γεγονότα μπορούν να αλλάξουν όλο σου το είναι, αστείο και τραγικό. Και όταν κοιτάς πλέον τον ουρανό δεν ψάχνεις να βρείς τ' αστέρια αλλά αυτά τα μάτια, και όταν δεν είναι εκεί τι να το κάνεις το πανέμορφο φεγγάρι;

Θες να γίνεις το δικό μου μοναδικό τίποτα;

Έχω ερωτευτεί το κενό γιατί μόνο εκεί χωράει η παρουσία μου, μόνο εκεί οι σκέψεις μου βρίσκουν φωνή. Ήθελα να σε κοιτάξω στα μάτια και η ψυχή μου να κουμπώσει με τη δική σου, ήθελα το μυαλό σου να με αγκαλιάσει πρίν τα χέρια σου, ήθελα να σου χαμογελάσω. Ήθελα, ήθελα, μα τώρα δεν θέλω. Τώρα έχω ερωτευτεί το τίποτα που με γεμίζει τόσο πολύ. Και αν σου φαίνεται παράξενο μην ανησυχείς, είναι που έχω συνηθήσει στην απουσία...αλλά..
άν τα μάτια σου γράφουν ολόκληρους τόμους χωρίς να μου πείς μια λέξη, άν οι φωνές στο κεφάλι σου έχουν την ίδια συχνότητα με τις δικές μου, άν το χαμόγελό σου συμπληρώνει το δικό μου και οι πληγές στα χέρια σου ταιριάζουν με τις δικές μου...τότε, θες να γίνεις το δικό μου μοναδικό τίποτα;

Χάθηκα, μα τώρα με ξαναβρίσκω.

5 μήνες, πάνε 5 μήνες που έχω χάσει το είναι μου. Μερικές φορές είναι καλό να χάνεσαι, όχι από τους άλλους, αλλά από σενα. Κάνεις λίγο πίσω για να μπορείς να έρθεις ξανά μπροστά με φόρα. Είχα πει δεν θα αφήσω τα στερεότυπα του περιβάλλοντός μου να με επηρεάσουν, και όμως το έκαναν και αυτό με φοβίζει,αρκετά. Δημιούργησα κάλπικες ανάγκες οι οποίες δεν ήταν καν δικές μου, απλά έτσι "έπρεπε" και στο τέλος με καταβρόχθησαν. Δεν είμαι αυτό που θέλω να είμαι, δεν είμαι εγω. Έχτισα κάτι που δεν είμαι χωρίς καν να το καταλάβω και κάπου εκεί, χάος. Χάθηκα, μα τώρα με ξαναβρίσκω. Το μυαλό μου είναι σε διαρκή σύγκρουση. Υπάρχει ενα κενό, προσπάθησα να το γεμίσω; Όχι, δεν θέλω, μου αρέσει το κενό μου,με κάνει αυτή που είμαι. Πόλλοι με άγγιξαν, προσπάθησαν να βάλουν για λίγο τη παρουσία τους σε αυτο το άδειο μου, τίποτα όμως, μόνο εγώ μπορώ να το γεμίσω, όταν θα έρθει η ώρα, όταν θα είμαι έτοιμη. Προσπάθησα να το διορθώσω επειδή έτσι μου είχαν πεί ότι είναι το σωστό. Κάποιος κάποτε μου είπε "βάλε ότι νιώθεις σε ενα κουτί και άστο απ'έξω", πόσα να χωρέσει όμως ενα κουτί; Πόσες πνιγμένες κραυγές; Δεν θέλω άλλο να ζω στη σιωπή, θέλω να ξέρω ότι υπάρχω, δεν θέλω να είμαι έτοιμη, θέλω να είμαι καθαρή. Το μυαλό μου είναι σε διαρκή σύγκρουση, ξανά και ξανά, συνεχώς με ανακαλύπτω, κάποτε.