Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Έχεις γίνει πια αετός και εγώ έχω πάρει τα φτερά σου.

Ευτυχώς που υπάρχεις και εσύ, και ας μην είσαι εδώ, για να μου θυμίζεις πόσο μικρή είναι η ζωή. Πως τα πάντα μπορούν να ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Κάθε φορά που θυμάμαι την απουσία σου θυμάμαι ότι πρέπει να είμαι δυνατή, το ξέρω ότι και εσύ είσαι. Βλέπω την τόση αγάπη που άφησες πίσω σου, και σκέφτομαι, και θυμάμαι. Μου είχες μάθει ξανά να χαμογελάω, ότι η ευτυχία είναι ότι σημαντικότερο έχω. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχε δημιουργηθεί αυτό μου το εγώ. Έχεις γίνει πια αετός και εγώ έχω πάρει τα φτερά σου. 

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Πράγματα που κάνουν το μυαλό να μουδιάζει.

Ένα τσιγάρο, τα βραδινά φώτα της πόλης, μια κιθάρα, φίλοι από τα παλιά, πράγματα μικρά και ασήμαντα, πράγματα που μπορούν να αλλάξουν τη στιγμή, που μπορούν να φέρουν χαρά στο είναι σου. Η πρώτη γουλιά από το ποτό, μια βόλτα με το αυτοκίνητο, ένα παλιό τραγούδι, ένα γνώριμο άγγιγμα, πράγματα που κάνουν το μυαλό να μουδιάζει, που δίνουν ζωή στις αισθήσεις σου και σε κάνουν να ξεχνάς, έστω και για λίγο. Αυτή τη φορά δεν θα γράψω πολλά, θέλω να αφήσω το μυαλό μου να δημιουργήσει δικές του καταστάσεις, δικά του αισθήματα, να μπορέσει να ταξιδέψει όπως παλία. Αυτό.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Μια για πάντα θα είμαι χαρούμενη.

Με πόνεσες πολύ, κατάστρεψες όλο μου το είναι. 'Ηρθε όμως ο καιρός να φύγεις, να φύγεις για πάντα. Από δίπλα μου, απ' το μυαλό μου, από παντού. Ήρθε η ώρα επιτέλους να φύγεις, ήρθε η ώρα να αδειάσεις από μέσα μου. Και αυτή τη φορά είμαι σίγουρη πως έχω ησυχάσει, δεν πονάω πια. Μια για πάντα. Μια για πάντα θα είμαι χαρούμενη..

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Θέλω ξανά να σου μιλήσω χωρίς να χρειαστεί να πω μια λέξη.

Τόλμησε, τόλμησε να με κοιτάξεις στα μάτια. Όχι πλαγίως, κατάματα. Ξεγύμνωσε τη ψυχή μου και δες οσα κρύβω μέσα μου, όσα δεν τολμώ να πώ, όσα δεν έχω καν το δικαίωμα να νιώθω. Γινέ ενα με τα αισθήματά μου, ακούμπησε τον κόσμο μου. Ίσως τότε μπορέσεις να καταλάβεις, ίσως για ενα λεπτό να αντιληφθείς τι συμβαίνει. Θέλω ξανά να σου μιλήσω χωρίς να χρειαστεί να πω μια λέξη, μόνο με ενα βλέμμα. Πάει καιρός που δεν το έχω νιώσει αυτό, πάει καιρός που δεν έχω νιώσει πολλά! Όλα αυτά που έκρυβα, ή που μάλλον κρύβονταν άρχισαν να βγαίνουν ξανά στην επιφάνεια, και φοβάμαι, φοβάμαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Το ξέρω ότι και έσυ φοβάσαι και αυτός ο φόβος μας ενώνει, κάθε μέρα και πιο πολύ. Ένα βλέμμα, μια ματιά. Και μετά, και μετά πάρτα όλα. Μόνο αυτό.

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Αν ήσουν αφίσα σε κάποιο τοίχο θα είχες αρχίσει να ξεθωριάζεις μέχρι τώρα.

Δεν ξέρω τι να γράψω πλέον. Όλα μοιάζουν ανούσια από τότε που έφυγες. Σε έχασα και μαζί σου έχασα την έμπνευσή μου, την ικανότητα να μετατρέπω τα συναισθήματά μου σε λέξεις. Τίποτα δεν έχει σημασία πια. Κουράστηκα να χάνομαι σε ανούσια βράδια με ψεύτικους ανθρώπους. Μου έχει λήψει ο ήχος της φωνής σου, το χρώμα του δέρματός σου. Όλα τα όμορφα που μου είχες μάθει μοιάζουν τώρα πολύ μακρινά. Μέσα στο μυαλό μου επικρατεί το χάος, δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Μερικές φορές, πιάνω τον εαυτό μου να παρακολουθεί τη ζωή μου σαν κάποιος τρίτος και ξεχνάω οτι όλα αυτά είναι δικά μου κομμάτια. Είναι φορές που υποφέρω και άλλες που απλά αδιαφορώ. Ο καιρός όμως προχωράει, εγω γιατί μένω στάσιμη; Μισός χρόνος και αρκετό αλκοόλ μετά, αν ήσουν αφίσα σε κάποιο τοίχο θα είχες αρχίσει να ξεθωριάζεις μέχρι τώρα, αλλά εσύ καρφωμένος ακόμα εκεί.