Θα σε περιμένω ξανά, καληνύχτα..

Σε είδα, ναι, σε είδα. Είδα τα ματάκια σου, αυτό το όμορφο χαμόγελο σου. Σε είδα και ήσουν τόσο όμορφος, τόσο ήρεμος όσο ποτέ. Δάκρυσα. Ήθελα να σε αγκαλιάσω αλλά δεν μπορούσα, είναι νωρίς ακόμη για μένα είπες. Σου ψιθύρισα μου λείπεις, δεν ήθελα να το ακούσεις, δεν ήθελα να ξέρεις πως νιώθω, και όμως ήξερες, πάντα ήξερες. Και εσύ απλά με κοίταξες και τότε ηρέμησα. Μου είπες θα τα ξαναπούμε αλλά δεν μου είπες ποτε. Σύντομα; Δεν έμεινες για πολύ, δεν ήθελες να θυμάμαι. Πάντα σου άρεσε να με προστατεύεις, σαν το μεγάλο αδελφό, πάντα ήθελες να γελάω. Τώρα μην ανησυχείς, χαμογελάει η ψυχή μου όσο νιώθει τη δική σου. Δεν με άφησες, το ξέρω.
Λένε, τους φίλους δεν τους ξεχνάς όσα χιλιόμετρα και αν σας χωρίζουν. Δεν θα σε ξεχάσω όσος ουρανός και αν μας χωρίζει.
Σου είπα να καθήσεις ακόμα λίγο να τα πούμε, να τα πιούμε, χαμογέλασες και μου είπες, "κάποια μέρα.."
Θα σε περιμένω ξανά, καληνύχτα..

Αυτό που φοβάμαι καμιά φορά είναι μην αδειάσω τόσο πολύ που να νιώθω γεμάτη.

Μου αρέσει να γράφω. Μου αρέσει να αδειάζω το κεφάλι μου σε λέξεις ανούσιες, να βγάζω τις κραυγές από μέσα μου σε προτάσεις που πολλοί δεν καταλαβαίνουν. Καθαρίζω τη ψυχή μου, τις σκέψεις μου, γιατί αν άφηνα όσα σκουπίδια με έχετε γεμίσει θα είχα τρελαθεί μέχρι τώρα. Τετράδια, μολύβια, άγρυπνες νύχτες, μόνο και μόνο για να ξεκινήσω καινούρια το πρωί. Αυτή είναι η τέχνη μου! Άλλοτε, μου αρέσει να γράφω για να γεμίζω το υπέροχο κενό μου, αυτό που αντανακλάτε στο χαμόγελό μου, έτσι το γουστάρω. Όταν υπερφορτόνομαι με συναισθήματα αυτόματα μετατρέπονται σε σκέψεις και μπάμ σκάνε στο χαρτί πριν σκάσουν στο μυαλό μου. Γέμισμα και άδειασμα, ατελείωτος κύκλος. Αυτό που φοβάμαι καμιά φορά είναι μην αδειάσω τόσο πολύ που να νιώθω γεμάτη. Τότε πως θα υπάρχει χώρος για τις αηδίες σας;