Γράμμα στον Αϊ Βασίλη.

Πλησιάζουν Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, τα γενέθλιά μου..μέρες χαράς. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να γράφει γράμμα στον Αϊ Βασίλη, νομίζω ποτέ δεν πίστευα σ'αυτόν, οι γονείς μου φρόντισαν να έχω επίγνωση της πραγματικότητας. Φέτος είπα να κάνω την αλλαγή, φέτος χρειάζομαι λίγο παραμύθι στη ζωή μου, λες και αυτό που μου έχουν πουλήσει μερικοί δεν είναι αρκετό αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο. Φέτος έχω ανάγκη από λίγη μαγεία. Σε μερικούς μπορεί να φανεί αστείο, για άλλους μπορεί να είναι κλισέ, κάποιοι μπορεί να το βρούν και ανούσιο, παιδικό ή ακόμη και εγωιστικό, δεν με νοιάζει όμως, το γράμμα είναι δικό μου..

Αγαπητέ μου Αϊ Βασίλη,
σίγουρα αν σου έγραφα αυτό το γράμμα πριν 2-3 χρόνια το μόνο που θα ζητούσα θα ήταν ρούχα,παπούτσια,βιβλία,καινούριο κινητό ίσως, άντε και καλούς βαθμούς στις εξετάσεις. Φέτος τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει, όλα αυτά τα υλικά δεν μπορούν να με γεμίσουν πλέον, μερικές απουσίες έχουν αφήσει ενα μεγάλο κενό στη ψυχή μου και λίγη μαγεία θα μου έκανε καλό. Βλέπεις ποτέ δεν περίμενα να χάσω μερικά άτομα από τη ζωή μου, πάντα πίστευα ότι θα ήταν δίπλα μου, δεν είχα επίγνωση του θανατού, ίσως μέσα μου να πίστευα στο "για πάντα". Κάποιος όμως αποφάσισε να μου κάνει πλάκα, να με ταρακουνήση λίγο μπας και ξυπνήσω από το κόσμο μου. Κάποιος μου πήρε άτομα από δίπλα μου που ήταν μεγάλο στήριγμα στη ζωή μου, που έκαναν το κόσμο μου άνω κάτω και μου πρόσφεραν αγάπη,φιλία,κατανόηση, πράγματα που έψαχνα εδω και καιρό, άτομα που έκαναν εμένα ενα καλύτερο άνθρωπο. Το γνωρίζω ότι ακόμα είναι στο πλάι μου, απλά εγω δεν μπορώ να τους δω αν και το έχω μεγάλη ανάγκη. Γι' αυτό φέτος αγαπητέ μου Αϊ Βασίλη το μοναδικό δώρο που θα ήθελα να σου ζητήσω είναι να μου φέρεις αυτά τα αγαπημένα μου πρόσωπα, για μια μέρα μόνο. Να περάσω ξανά μαζί τους όμορφες στιγμές, να πάμε βόλτα, να τους πω τα νέα μου, να πιώ μαζί τους όσες παραπάνω μπύρες μπορώ, να με συμβουλέψουν, να τους αγκαλιάσω και να τους πω πόσο πολύ τους αγαπάω, πόσο πολύ μου λείπουν...και μετά μπορείς να τους πάρεις πίσω. Μου φτάνει μόνο αυτή η μια φορά και μετά θα αρκεστώ στα όνειρα μου..

Αν κοιτάξεις μέσα στη ψυχή μου ίσως και να το καταλάβεις.

Δεν μπορώ να μοιάσω σε εσάς, δεν θέλω να μοιάσω σε εσάς. Γεννήθηκα για να διαφέρω, δεν σας μοιάζω μ' ακούς; Οι φωνές στο κεφάλι μου έχουν άλλη συχνότητα, άργησα να το καταλάβω μα το έμαθα. Προσπάθησα να μπω στα καλούπια σας, προσπάθησα να μπω στις σκέψεις σας, μάταια όμως..τα μάτια μου έμαθαν να κοιτάνε διαφορετικά απ' τα δικά σας. Προσπάθησα να το κρύψω, να το αλλάξω μα τώρα που κατάλαβα πόσο πολύτιμο είναι το έχω αγαπήσει, το έχω κάνει ολόδικό μου. Ναι, δεν μοιάζω με αυτό που έμαθες επειδή τώρα είμαι πραγματικά εγω. Πάλεψα 21 χρόνια να μπω στο κόσμο σας μα πάντα έπεφτα έξω, μπορεί να σου φανεί και αστείο μα έτσι είναι, έτσι είμαι,
αν κοιτάξεις μέσα στη ψυχή μου ίσως και να το καταλάβεις. Θέλω να αγαπιέμαι με τη ψυχή δεν θέλω να αγαπάω με το σώμα. Δεν χαραμίζομαι σε μετριότητες για να αποφύγω τη μοναξια, γουστάρω να τα δίνω όλα ή τίποτα. Ξεγυμνώνω τη ψυχή και το μυαλό μου γιατί δεν αντέχω άλλο κρυφτό. Δεν κατάλαβα όμως ακόμα ποιό είναι το κακό του να διαφέρεις. Έχω τη δική μου τρέλα και μ'αρέσει. Ναι, είμαι η Ιωάννα και επιτέλους αγαπάω το είναι μου!

Θα σε περιμένω ξανά, καληνύχτα..

Σε είδα, ναι, σε είδα. Είδα τα ματάκια σου, αυτό το όμορφο χαμόγελο σου. Σε είδα και ήσουν τόσο όμορφος, τόσο ήρεμος όσο ποτέ. Δάκρυσα. Ήθελα να σε αγκαλιάσω αλλά δεν μπορούσα, είναι νωρίς ακόμη για μένα είπες. Σου ψιθύρισα μου λείπεις, δεν ήθελα να το ακούσεις, δεν ήθελα να ξέρεις πως νιώθω, και όμως ήξερες, πάντα ήξερες. Και εσύ απλά με κοίταξες και τότε ηρέμησα. Μου είπες θα τα ξαναπούμε αλλά δεν μου είπες ποτε. Σύντομα; Δεν έμεινες για πολύ, δεν ήθελες να θυμάμαι. Πάντα σου άρεσε να με προστατεύεις, σαν το μεγάλο αδελφό, πάντα ήθελες να γελάω. Τώρα μην ανησυχείς, χαμογελάει η ψυχή μου όσο νιώθει τη δική σου. Δεν με άφησες, το ξέρω.
Λένε, τους φίλους δεν τους ξεχνάς όσα χιλιόμετρα και αν σας χωρίζουν. Δεν θα σε ξεχάσω όσος ουρανός και αν μας χωρίζει.
Σου είπα να καθήσεις ακόμα λίγο να τα πούμε, να τα πιούμε, χαμογέλασες και μου είπες, "κάποια μέρα.."
Θα σε περιμένω ξανά, καληνύχτα..

Αυτό που φοβάμαι καμιά φορά είναι μην αδειάσω τόσο πολύ που να νιώθω γεμάτη.

Μου αρέσει να γράφω. Μου αρέσει να αδειάζω το κεφάλι μου σε λέξεις ανούσιες, να βγάζω τις κραυγές από μέσα μου σε προτάσεις που πολλοί δεν καταλαβαίνουν. Καθαρίζω τη ψυχή μου, τις σκέψεις μου, γιατί αν άφηνα όσα σκουπίδια με έχετε γεμίσει θα είχα τρελαθεί μέχρι τώρα. Τετράδια, μολύβια, άγρυπνες νύχτες, μόνο και μόνο για να ξεκινήσω καινούρια το πρωί. Αυτή είναι η τέχνη μου! Άλλοτε, μου αρέσει να γράφω για να γεμίζω το υπέροχο κενό μου, αυτό που αντανακλάτε στο χαμόγελό μου, έτσι το γουστάρω. Όταν υπερφορτόνομαι με συναισθήματα αυτόματα μετατρέπονται σε σκέψεις και μπάμ σκάνε στο χαρτί πριν σκάσουν στο μυαλό μου. Γέμισμα και άδειασμα, ατελείωτος κύκλος. Αυτό που φοβάμαι καμιά φορά είναι μην αδειάσω τόσο πολύ που να νιώθω γεμάτη. Τότε πως θα υπάρχει χώρος για τις αηδίες σας; 

Δεν μιλάω για χαμένες αγάπες, ανούσιο.

Δεν μιλάω για χαμένες αγάπες, ανούσιο, αλλά για πραγματικές απώλειες. Για μάτια που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ξαναδείς. Δύσκολο να το εκφράσεις. Όταν σου παίρνουν αυτά που αγαπάς υποχρεώνεσαι να μάθεις, να μάθεις να υποφέρεις στα βουβά για να μην ενοχλήσεις τους άλλους. Και σιχαίνεσαι τον εαυτό σου που δεν πρόλαβες να πείς ένα αντίο, που δεν είχες δώσει μια ευκαιρία, γιατί δεν ήξερες, περίμενες την επόμενη φορά, που όμως δεν ήρθε. Αστείο το πως τα πάντα αλλάζουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα,πώς μερικά γεγονότα μπορούν να αλλάξουν όλο σου το είναι, αστείο και τραγικό. Και όταν κοιτάς πλέον τον ουρανό δεν ψάχνεις να βρείς τ' αστέρια αλλά αυτά τα μάτια, και όταν δεν είναι εκεί τι να το κάνεις το πανέμορφο φεγγάρι;

Θες να γίνεις το δικό μου μοναδικό τίποτα;

Έχω ερωτευτεί το κενό γιατί μόνο εκεί χωράει η παρουσία μου, μόνο εκεί οι σκέψεις μου βρίσκουν φωνή. Ήθελα να σε κοιτάξω στα μάτια και η ψυχή μου να κουμπώσει με τη δική σου, ήθελα το μυαλό σου να με αγκαλιάσει πρίν τα χέρια σου, ήθελα να σου χαμογελάσω. Ήθελα, ήθελα, μα τώρα δεν θέλω. Τώρα έχω ερωτευτεί το τίποτα που με γεμίζει τόσο πολύ. Και αν σου φαίνεται παράξενο μην ανησυχείς, είναι που έχω συνηθήσει στην απουσία...αλλά..
άν τα μάτια σου γράφουν ολόκληρους τόμους χωρίς να μου πείς μια λέξη, άν οι φωνές στο κεφάλι σου έχουν την ίδια συχνότητα με τις δικές μου, άν το χαμόγελό σου συμπληρώνει το δικό μου και οι πληγές στα χέρια σου ταιριάζουν με τις δικές μου...τότε, θες να γίνεις το δικό μου μοναδικό τίποτα;

Χάθηκα, μα τώρα με ξαναβρίσκω.

5 μήνες, πάνε 5 μήνες που έχω χάσει το είναι μου. Μερικές φορές είναι καλό να χάνεσαι, όχι από τους άλλους, αλλά από σενα. Κάνεις λίγο πίσω για να μπορείς να έρθεις ξανά μπροστά με φόρα. Είχα πει δεν θα αφήσω τα στερεότυπα του περιβάλλοντός μου να με επηρεάσουν, και όμως το έκαναν και αυτό με φοβίζει,αρκετά. Δημιούργησα κάλπικες ανάγκες οι οποίες δεν ήταν καν δικές μου, απλά έτσι "έπρεπε" και στο τέλος με καταβρόχθησαν. Δεν είμαι αυτό που θέλω να είμαι, δεν είμαι εγω. Έχτισα κάτι που δεν είμαι χωρίς καν να το καταλάβω και κάπου εκεί, χάος. Χάθηκα, μα τώρα με ξαναβρίσκω. Το μυαλό μου είναι σε διαρκή σύγκρουση. Υπάρχει ενα κενό, προσπάθησα να το γεμίσω; Όχι, δεν θέλω, μου αρέσει το κενό μου,με κάνει αυτή που είμαι. Πόλλοι με άγγιξαν, προσπάθησαν να βάλουν για λίγο τη παρουσία τους σε αυτο το άδειο μου, τίποτα όμως, μόνο εγώ μπορώ να το γεμίσω, όταν θα έρθει η ώρα, όταν θα είμαι έτοιμη. Προσπάθησα να το διορθώσω επειδή έτσι μου είχαν πεί ότι είναι το σωστό. Κάποιος κάποτε μου είπε "βάλε ότι νιώθεις σε ενα κουτί και άστο απ'έξω", πόσα να χωρέσει όμως ενα κουτί; Πόσες πνιγμένες κραυγές; Δεν θέλω άλλο να ζω στη σιωπή, θέλω να ξέρω ότι υπάρχω, δεν θέλω να είμαι έτοιμη, θέλω να είμαι καθαρή. Το μυαλό μου είναι σε διαρκή σύγκρουση, ξανά και ξανά, συνεχώς με ανακαλύπτω, κάποτε.

Μα όσο ολόκληρη και να είμαι πάντα ένα κομμάτι μου θα λείπει.

Μισώ το κόσμο γύρω μου, με πνίγει, θέλω να πετάξω και δεν μπορώ. Δεν ξέρω ποια είμαι, κοιτάζω το είδωλο μου στο καθρέφτη και δεν με αναγνωρίζω, δεν υπάρχει τίποτα για να θυμηθώ. Μαζί με εσένα έχασα και εμένα, με πήρες μαζί σου όταν έφυγες. Και τώρα τι; Έμεινα ένα κορμί χωρίς μυαλό, χωρίς αισθήματα, χωρίς ψυχή, ένα τίποτα που τριγυρίζει. Μου άφησες τη γλύκα της ελευθερίας και τώρα τριγυρίζω ψάχνοντας κάπου για να ταιριάξω ξανά, τα κομμάτια μου όμως δεν κολλάνε πουθενά.Έχω γίνει ένα με τον ουρανό, βλέπω τα πάντα από απόσταση ασφαλείας. Φοβάμαι να αγγίξω, δεν θέλω να σκεφτώ. Το ξέρω, η ψυχή μου είναι κάπου εκεί έξω και με περιμένει να ξαναγυρίσω, μα όσο ολόκληρη και να είμαι πάντα ένα κομμάτι μου θα λείπει.

Γουστάρω τις αγκαλιές, αλλά όχι αυτές που με πνίγουν.

Δεν με γεμίζει τίποτα πια,ούτε καν εσύ, εσύ που ήσουν τα πάντα και τώρα τι; Δεν είσαι τίποτα, ούτε καν ανάμνηση. Δεν αισθάνομαι τίποτα, χαμογελάω. Τουλάχιστον ξέρω ότι είμαι ελεύθερη, πραγματικά ελεύθερη, σώμα και μυαλό. Το θέμα δεν είναι να αποδεσμεύσεις τι καρδιά από τα συναισθήματα, αλλά το μυαλό από τις αναμνήσεις. Μερικές φορές το μόνο που χρειάζεσαι είναι κάποιον που θα σου γαμήσει τα πάντα και θα σε κάνει να σκεφτείς ότι πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι. Και αν σου γάμησαν τη ψυχή μη φοβάσαι, οι πληγές θα απαλύνουν και θα γίνουν άγνωστες αναμνήσεις. Και θα είσαι ελεύθερος. Γουστάρω τις αγκαλιές, αλλά όχι αυτές που με πνίγουν. Η αγάπη δεν έχει όρια, έτσι πρέπει να είναι, χωρίς όρια. Αν κάποιος δεν ταιριάζει στα δικά σου θέλω δεν θα ταιριάξει ποτέ, όσο και αν προσπαθήσεις να χτίσεις γύρω του καλούπια. Μια ελεύθερη ψυχή δεν μπορεί ποτέ να φυλακιστεί.

Με πόσα ψέματα βρομίζεις τη ζωή σου για να ευχαριστήσεις τους άλλους;.

Τόσος κόσμος γύρω σου και δεν νιώθεις τίποτα, ψεύτικα χαμόγελα, ψεύτικα λόγια. Χάος στη ψυχή μου. Ακούς φωνές που δεν σου λένε κάτι, ανούσιες παρουσίες. Μέρες τώρα, προσπαθώ να θυμηθώ, προσπαθώ να αισθανθώ, τίποτα, κενό. Και εσύ είσαι το απόλυτο μαύρο, δεν έχεις κάτι που να θέλω, δεν έχεις τίποτα που να με ενδιαφέρει. Τόσος πολύς κόσμος και όμως είσαι μόνος. Ζεις στην άκρη, και περιμένεις αυτή τη σπρωξιά, τη τελευταία. Είτε θα πετάξεις, είτε θα τσακιστείς. Κανένας όμως δεν γνωρίζει, κανένας δεν πρόκειται να καταλάβει. Όλα υπέροχα. Με πόσα ψέματα βρομίζεις τη ζωή σου για να ευχαριστήσεις τους άλλους; Τόσο μόνος, τόσο τρελός, τόσο...

Δεν ξέρω, και δεν θέλω να μάθω.

Δεν ξέρω. Απλά δεν ξέρω. Οι λέξεις μοιάζουν μουτζούρες, σκορπισμένες προτάσεις χωρίς νόημα. Θα το μάθουμε στη πορεία είχες πει. Το χάος στο κεφάλι μου κυριεύει. Δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω. Αδιαφορώ, αγνοώ. Όχι γιατί δεν με νοιάζει, αλλά για να προφυλάξω ότι καλό ένιωσα και νιώθω. Γράφω, γράφω, γράφω αλλά δεν καταλαβαίνω πια τι γράφω. Νιώθω τη ζάλη παντού γύρω μου, σε όλο μου το σώμα. Μερικές φορές με λυτρώνει, άλλες με σκοτώνει. Τι προτιμώ αυτή τη θολούρα, γλυκιά μου, με αγκαλιάζει. Όλα είναι στο μυαλό μου, μπερδεμένο μείγμα, ίσως αυτό να είσαι και εσύ, ίσως να είσαι μια ανάμνηση. Τα μάτια μου κοιτάνε αλλά αρνούνται να δουν. Χάος, μόνο αυτό, χάος σαν εσένα. Ήσουν καταιγίδα που με γιάτρεψε, και τώρα βυθίζομαι πάλι. Λόγια χωρίς νόημα για κανένα. Δεν ξέρω, και δεν θέλω να μάθω.

Φεύγω μπροστά με φόρα.PLAY.

Η ζωή μου. Και η ζωή σου. Δυό ζωές που έγιναν ένα και μετά 2,3,4,5,6, όσπου χάθηκαν στο πλήθος. Ψυχές που δεν αγαπάνε, δεν νιώθουν, απλά βλέπουν. Παρατηρούν και προσπαθούν να καταλάβουν. Rewind, pause, forward, play, rewind, play, forward, pause, play, STOP. Και όταν έρθει εκείνο το τέλος πόσο έτοιμος είσαι να το ζήσεις; Εσύ από πόσους μπορείς να κρυφτείς; Μπορείς να πεις όσα ψέματα θέλεις στους άλλους, αλλά πόσα ψέματα μπορείς να πεις στον εαυτό σου; Rewind, pause, forward, pause, play. Τα μάτια μου έμαθαν, τα πόδια μου δεν με κρατάνε. Το νιώθω, με τραβάει πίσω, με τραβάει. STOP. Φεύγω μπροστά με φόρα.PLAY.!

Το μυαλό θα γυρίζει πάντα πίσω.

Πλησιάζουν οι μέρες. Πλησιάζουν οι μέρες που θα φύγω επιτέλους. Ήρθε η ώρα να απομακρυνθώ από όλους και όλα, από όσα με πλήγωσαν, από όσα με κατέστρεψαν, ήρθε η ώρα να φύγω. Το ξέρω, όσα χιλιόμετρα μακριά και να πάω το μυαλό θα γυρίζει πάντα πίσω, στην ανάμνησή σου, στις αναμνήσεις γενικά. Αυτή τη φόρα όμως είναι έτοιμο να παραδοθεί σε νέες καταστάσεις, σε νέες εμπειρίες, σε πράγματα που ακόμα μου είναι άγνωστα. Όσο για τη καρδιά; Θα έρθει και αυτής η ώρα της, αλλά όχι ακόμα. Μου αρέσει το χαμόγελο που προκαλεί στο πρόσωπο μου αυτή η φυγή, όλη αυτή η χαρά, τη γουστάρω. Επιτέλους. Φεύγω.