Βιβλίο=ταξίδι.

Μιας και δεν ξέρω τι να γράψω θα αφιερώσω λίγο χρόνο για τα βιβλία. Ναι, λατρεύω τα βιβλία. Αν είχα να επιλέξω ανάμεσα σε μια ταινία ή ενα καλό βιβλίο η επιλογή θα είναι ΠΑΝΤΑ βιβλίο. Γιατί δεν είναι μόνο η απίστευτη μυρωδιά που έχουν(ελπίζω να μην είμαι η μόνη που τη μυρίζομαι) αλλά και το ότι διαβάζοντας είναι λες και ξεφεύγω, λες και ταξιδεύω. Δεν είναι κάτι που θα κάνω όταν απλά βαριέμαι και δεν έχω τι άλλο να κάνω, είναι όταν θέλω να κλειστώ στον εαυτό μου και να νιώσω για λίγο καλά. Εμπλουτίζω και το λεξιλόγιο μου, χαχα. Δεν υπάρχουν όρια, μπορώ να φανταστώ ότι θέλω και οπωσδήποτε δεν μπορεί κανένας να μου πει αν το κάνω σωστά η όχι. Διαβάζοντας ενα ωραίο μυθιστόρημα, πάντα μου αρέσει να βάζω τον εαυτό μου στη θέση της ηρωίδας και να "ζήσω" πράγματα που δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ στη καθημερινότητα μου. Ξαναβρίσκω τη φαντασία μου και αυτό με κάνει να νιώθω για λίγο παιδί, το οποίο μου έχει λείψει έχω να ομολογήσω. Ναι, το κάθε βιβλίο για μένα είναι και ενα διαφορετικό μαγικό ταξίδι, αν και μερικές φορές με κάνει να έχω αρκετά ψηλές προσδοκίες για τους ανθρώπους, αλλά ποιός νοιάζεται. Αξίζει την ώρα περισσότερο απ' ότι ενα βαρετό σερφάρισμα στο διαδύκτιο. 

Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Και στην τελική, τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο. Κάθε άνθρωπος έρχεται στη ζωή μας για κάποιο λόγο. Άλλοι για να σε αγαπήσουν, άλλοι για να σου μάθουν τι είναι το μίσος, άλλοι για να σου χαρίσουν το πιο ωραίο σου χαμόγελο, άλλοι για να σε κάνουν να κλάψεις. Υπάρχει όμως και εκείνος ο ένας. Εκείνος ο ένας που στα μάτια σου μοιάζει σωτήρας, φύλακας άγγελος. Η ζωή σου ένας φαύλος κύκλος που σε πνίγει. Μια ζωή που δεν ξεχωρίζεις τι είναι σωστό και τι όχι. Που ο κάθε μαλάκας σε παρασέρνει στη καταστροφή του. Και εκεί που φτάνεις στο τέρμα, που σταματάς να ελπίζεις, εμφανίζεται αυτός. Μια μορφή που αρχικά δεν φαίνεται να έχει κάτι να σου προσφέρει αλλά που στο τέλος σου δίνει το παραμύθι που τόσο περίμενες. Τότε πλέον μπορείς να δείς τα πάντα ξεκάθαρα, τι άξιζε και τι όχι, ξαναμπένεις με φόρα στη ζωή και επιτέλους χαμογελάς αληθινά. Και στη τελική, τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο...

Θέλω να γυρίσω στα παλιά.

Τίποτα δεν συγκρίνεται με εκείνες τις βόλτες αργά το βράδυ μόνος στο αυτοκίνητο. Εγώ και οι σκέψεις μου, τίποτα άλλο. Και η μουσική, η στιγμή που ακούς το τραγούδι αλλά πραγματικά το ακούς. Αφήνεις τους στίχους να μπούν στο μυαλό σου, τους νιώθεις μέσα σου και τότε αντιλαμβάνεσαι τι πραγματικά λένε. Η βόλτα με το αυτοκίνητο είναι η ώρα με τον εαυτό μου. Μια απο αυτές τις νύχτες ήταν και η σημερινή. Ακούγοντας επανειλημμένα το ίδιο τραγούδι, θέλω να γυρίσω στα παλιά, το ένιωσα πραγματικά μέσα μου. Χάρη στην Θ. έχω συνδέσει αυτό το τραγούδι με το πιο ωραίο κομμάτι τις ζωής μου και τότε άρχισα να αναπολώ. Τα πιο ωραία ελεύθερα χρόνια της ζωής μου, που κανένας και τίποτα δεν είχαν πραγματικά αξία. Και σκέφτομαι, πως πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια. Χθές πέρασα απο το ίδιο παγκάκι με εκείνο του 2009, το σκηνικό ίδιο, αλλά κανένας δεν ήταν εκεί. Που πήγανε όλοι, που χαθήκανε; Η αλήθεια είναι ότι μου λείπουνε πιο πολύ απ'ότι θα έπρεπε. Υπάρχει όμως και εκείνη η συγκεκριμένη γιορτή που χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί, κατα κάποιο τρόπο όλοι ξέρουμε ότι θα βρέθουμε εκεί και αυτό με κάνει να χαίρομαι. Μπορεί να μην μιλάμε πια αλλά τώρα που φεύγει σιγά σιγά ο Γενάρης, περιμένω εκείνη τη μέρα που θα τους δω και όλα θα γίνουν ξανά όπως τότε. Μόνο γέλιο και αυτοί, τίποτα και κανένας άλλος.

Κανένας δεν αλλάζει πραγματικά.

Γιατί όλα γύρω μας να πρέπει να αλλάζουν; Γιατί χρειάζεται να αλλάξουν; Ποτέ δεν το κατάλαβα. Γιατί; Πάντα αυτό το γιατί. Γιατί πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα πρέπει των γύρω μας και όχι σε εκείνο που πραγματικά θέλουμε; Ακολουθούμε το πρότυπο που μέρα με τη μέρα πηγαίνει απο το κακό στο χειρότερο. Ψεύτικα χαμόγελα, ψεύτικες σχέσεις, όλα ψεύτικα, και ενώ το γνωρίζουμε συνεχίζουμε να το ζούμε επειδή απλά "είναι το σωστό". Χάνουμε κάθε τι αληθινό. Πνιγόμαστε καθημερινά όλο και πιο πολύ στο ψέμα και όμως δεν κάνουμε τίποτα. Που πήγε η αλήθεια και οι πραγματικές σχέσεις; Σκέφτομαι..ορισμένοι αλλάζουν και καλά επειδή πρέπει. Ποιός όμως ορίζει αυτό το πρέπει; Κάποιος που μας αγαπάει; Γιατί όμως λένε οτι αυτός που σε αγαπάει σε αγαπάει όπως είσαι; Κανένας δεν αλλάζει πραγματικά, ο αληθινός του εαυτός βρίσκεται κάπου κρυμμένος και κοιμάτε, κοιμάτε και περιμένει να ξυπνήσει απο το λύθαργο που τον έχουμε βάλει.