Δεν ξέρω τι να γράψω πλέον. Όλα μοιάζουν ανούσια από τότε που έφυγες. Σε έχασα και μαζί σου έχασα την έμπνευσή μου, την ικανότητα να μετατρέπω τα συναισθήματά μου σε λέξεις. Τίποτα δεν έχει σημασία πια. Κουράστηκα να χάνομαι σε ανούσια βράδια με ψεύτικους ανθρώπους. Μου έχει λήψει ο ήχος της φωνής σου, το χρώμα του δέρματός σου. Όλα τα όμορφα που μου είχες μάθει μοιάζουν τώρα πολύ μακρινά. Μέσα στο μυαλό μου επικρατεί το χάος, δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Μερικές φορές, πιάνω τον εαυτό μου να παρακολουθεί τη ζωή μου σαν κάποιος τρίτος και ξεχνάω οτι όλα αυτά είναι δικά μου κομμάτια. Είναι φορές που υποφέρω και άλλες που απλά αδιαφορώ. Ο καιρός όμως προχωράει, εγω γιατί μένω στάσιμη; Μισός χρόνος και αρκετό αλκοόλ μετά, αν ήσουν αφίσα σε κάποιο τοίχο θα είχες αρχίσει να ξεθωριάζεις μέχρι τώρα, αλλά εσύ καρφωμένος ακόμα εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου