Και είναι αυτό, ναι, η μορφή σου που πάντα θα με στοιχειώνει, στα όνειρα μου, στις σκέψεις μου, στα πάντα. Που θα μου προκαλεί δάκρυα και γέλια, που θα είναι παντού και πάντα. Όσο πιο μακριά είσαι τόσο πιο μέσα μου σε νιώθω κι ας είμαι καλά και ας έχω ακόμη το χαμόγελό μου. Όχι, δεν είναι ψεύτικα, τίποτα δεν είναι ψεύτικο, ούτε εσύ ούτε εγώ ούτε το χαμόγελο ούτε η σκέψη. Είναι όλα τόσο αληθινά, τόσο ζωντανά που κάθε φορά με σκοτώνουν λιγάκι. Το ξέρω, δεν θα καταλάβεις, δεν κατάλαβες ποτέ αλλά δεν με νοιάζει, φτάνει που ξέρω εγώ, φτάνει που νιώθω. Λόγια, λόγια, λόγια. Λόγια που σφηνώνουν στο μυαλό σου και σε τρυπούν κάθε μέρα και πιό πολύ. Λέξεις που δεν μπορείς να ξεχάσεις, που δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις. Το ξέρω, δεν θα καταλάβεις. Έμαθα όμως πιά να καταλαβαίνω εγώ, και ας είσαι καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου