Έχουν αλλάξει τόσα πολλά και άλλα τόσα μένονται να αλλάξουν. Άνθρωποι έχουν φύγει και άνθρωποι έχουν έρθει. Δεν ξέρω πλέον τι πρέπει να συνηθίσω και τι πρέπει να αφήσω πίσω. Τίποτα δεν μοιάζει με αυτά που ήξερα, όλα αλλάζουν με ταχύτητα φωτός και αυτό με φοβίζει. Τελικά τίποτα δεν είναι δεδομένο και ότι σχέδια και αν έχεις σίγουρα η ζωή δεν συμβαδίζει με αυτά. Ότι είχα σαν καθιερωμένο τα τελευταία 22 χρόνια πρέπει τώρα να το ξεχάσω, να αφήσω πίσω μου συνήθειες που αγαπάω και να δεχτώ μια καινούρια πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που σίγουρα δεν διάλεξα εγω. Μερικές φορές θέλω να κλάψω για τα όσα άλλαξαν, μου λέιπουν, τα άτομα, οι αναμνήσεις. Ίσως να ήρθε η ώρα για καινούριες, και όσο πολύ το θέλω άλλο τόσο το σιχαίνομαι. Ταλαντεύομαι ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, τόσο πολύ που μερικές φορές ξεχνάω να αγαπήσω το τώρα. Θέλω να παω μπροστά μα όλο γυρνάω πίσω, δυο βήματα μπρός και ένα πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου