Πάντα δικιά τους, ποτέ δικοί μου, ποτέ.

Έζησα μια ζωή στη σκιά των άλλων. Πάντα να βασιζόμουνα στους άλλους, δεν έμαθα ποτέ όμως. Πάντα έδινα όλο μου το είναι και περίμενα τόσα πολλά, δεν πηρά όμως ποτέ τίποτα πίσω, για φαντάσου. Και δεν αναφέρομαι σε σχέσεις ερωτικές, αυτά τα έχω εγκαταλείψει εδώ και καιρό. Μιλάω για φίλους, για ανθρώπους δικούς μου. Αστείο, 22 χρονών και δεν έχω ένα άνθρωπο να αποκαλέσω αληθινά δικό μου. Πάντα δικιά τους, ποτέ δικοί μου, ποτέ. Ίσως να με πληγώνει αυτό αλλά δεν το νιώθω, ίσως αυτό να με έχει κάνει τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Μου είναι αδύνατο να αναπτύξω σχέση με ανθρώπους για πάνω από 2 μήνες, 3 το πολύ, μετά κρασάρω, δεν έχω μάθει για πιο πολύ. Δεν έχω μάθει να δεσμεύω τις σκέψεις μου με άλλους και πλέον δεν γουστάρω. Πάντα, ένα βήμα μπρός και ένα πίσω. Δεν θα πω ψέματα, το προσπάθησα, αλλά πάντα με έσπρωχναν προς τα πίσω. Δεν έχω ταιριάξει ποτέ μου και πουθενά και αυτό με ζαλίζει μερικές φορές. Άλλες στιγμές απλά αδιαφορώ, δεν ενδιαφέρομαι, δεν με νοιάζει. Έζησα μια ζωή περιμένοντας αυτό το κάτι που δεν ερχόταν ποτέ. Νιώθω ότι πλέον η ύπαρξη μου δεν ταιριάζει εδώ, μερικές στιγμές απλά δεν συμμετέχω, κρατιέμαι σε απόσταση ασφαλείας και παρατηρώ ότι γίνεται γύρω μου. Νιώθω να πνίγομαι, θέλω να τρέξω έξω να πάρω αέρα, πνίγομαι, νιώσε με για λίγο. Φεύγω, αυτή τη φορά θα φύγω.