Χάθηκα, μα τώρα με ξαναβρίσκω.

5 μήνες, πάνε 5 μήνες που έχω χάσει το είναι μου. Μερικές φορές είναι καλό να χάνεσαι, όχι από τους άλλους, αλλά από σενα. Κάνεις λίγο πίσω για να μπορείς να έρθεις ξανά μπροστά με φόρα. Είχα πει δεν θα αφήσω τα στερεότυπα του περιβάλλοντός μου να με επηρεάσουν, και όμως το έκαναν και αυτό με φοβίζει,αρκετά. Δημιούργησα κάλπικες ανάγκες οι οποίες δεν ήταν καν δικές μου, απλά έτσι "έπρεπε" και στο τέλος με καταβρόχθησαν. Δεν είμαι αυτό που θέλω να είμαι, δεν είμαι εγω. Έχτισα κάτι που δεν είμαι χωρίς καν να το καταλάβω και κάπου εκεί, χάος. Χάθηκα, μα τώρα με ξαναβρίσκω. Το μυαλό μου είναι σε διαρκή σύγκρουση. Υπάρχει ενα κενό, προσπάθησα να το γεμίσω; Όχι, δεν θέλω, μου αρέσει το κενό μου,με κάνει αυτή που είμαι. Πόλλοι με άγγιξαν, προσπάθησαν να βάλουν για λίγο τη παρουσία τους σε αυτο το άδειο μου, τίποτα όμως, μόνο εγώ μπορώ να το γεμίσω, όταν θα έρθει η ώρα, όταν θα είμαι έτοιμη. Προσπάθησα να το διορθώσω επειδή έτσι μου είχαν πεί ότι είναι το σωστό. Κάποιος κάποτε μου είπε "βάλε ότι νιώθεις σε ενα κουτί και άστο απ'έξω", πόσα να χωρέσει όμως ενα κουτί; Πόσες πνιγμένες κραυγές; Δεν θέλω άλλο να ζω στη σιωπή, θέλω να ξέρω ότι υπάρχω, δεν θέλω να είμαι έτοιμη, θέλω να είμαι καθαρή. Το μυαλό μου είναι σε διαρκή σύγκρουση, ξανά και ξανά, συνεχώς με ανακαλύπτω, κάποτε.