Και είναι μέρες που σε κυριεύει αυτό το ηλίθιο συναίσθημα, αυτό που σε τρώει. Που εχείς τόσα πολλά να πείς και δεν μπορείς, όχι γιατί δεν θέλεις, αλλά..δεν σου επιτρέπεται. Μάλιστα, αυτό είναι. Δεν σου επιτρέπεται να μιλήσεις, να νιώσεις, να αγαπάς, να θυμάσαι. Δεν έχεις το δικαίωμα. Σταμάτα. Αυτό το συναίσθημα, αυτό που σε πνίγει μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή και καθώς παίρνεις μια μεγάλη ανάσα, ρούφας μέσα σου όλο το μαύρο. Κοιτάς τους άλλους στα μάτια, βαθιά στη ψυχή και λυπάσαι, λυπάσαι αφού όλοι σε ακούνε αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι λές. Χαρούμενες σκέψεις; Λυπημένες σκέψεις; Μην γελιέσαι αγάπη μου. Δεν έχω σκέψεις. Δεν μου επιτρέπεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου